ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

Έλενα Παναγιωτοπούλου

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΡΩΤΙΚΟΙ Μια συζήτηση του Γιάννη Φραγκούλη με την Έλενα Παναγιωτοπούλου

Την Έλενα Παναγιωτοπούλου τη γνώρισα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έγραφα την ανταπόκρισή μου στο Γραφείο Τύπου και ένας φίλος και συνεργάτης, ο Νίκος Θωμόπουλος, μου την παρουσίασε. Για να είμαι ειλικρινής αυτή η πρώτη επαφή ήταν σα να μην έγινε, η εντατική δουλειά μου απαγόρεψε να τη δω πιο προσεχτικά. Η δεύτερη φορά ήταν ο ίδιος φίλος ήρθε μαζί της στο σπίτι μου. Κανονίσαμε μια συνέντευξη, αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσω ένα άτομο καλλιεργημένο, όμορφο, εσωτερικά και εξωτερικά, και με ενδιαφέρον. Είπαμε πολλά, θα τα διαβάσετε, και αφήσαμε πιο πολλά για να τα πούμε μετά. Είδα και τη δουλειά της στην ταινία «Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση» και έμεινα έκπληκτος για το βάθος της ηθοποιίας σε πολύ απλά και στοιχειώδη πράγματα, τα οποία, όμως, στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε απλά ούτε εύκολα. Θα προσκαλούσα τον αναγνώστη να διαβάσει το προφίλ της Έλενας και την ανάλυση για την ταινία του Νίκου Αλευρά «Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση», για να κατανοήσει περισσότερα για αυτά που αναφέρω εδώ, αν και αυτή η συνέντευξη θα σας κατατοπίσει αρκετά.

Θα ήθελα να μας μιλήσεις για την ταινία «Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση».

Θα την περιέγραφα ως ένα αφηγηματικό, δοκιμιακό ντοκιμαντέρ, θα έλεγα, για την ακρίβεια, ότι είναι ένα δοκίμιο που έχει ως θέμα τον έρωτα. Αυτό το θέμα ο σκηνοθέτης το προσεγγίζει από διάφορες πλευρές και με διάφορους τρόπους.

Για να μπούμε στο θέμα της ταινίας, υπάρχει παντού η φύση, ήταν καθοριστικά για εσάς τα γυρίσματα στο φυσικό περιβάλλον; Έπαιξε η φύση κάποιο ιδιαίτερο ρόλο;

Γενικότερα για εμένα η επαφή με τη φύση είναι κάτι πολύ όμορφο. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην έχει επαφή με τη φύση, κυρίως με τη θάλασσα, γιατί λατρεύω το νερό. Αυτή η ταινία μου έδωσε τη δυνατότητα αυτής της επαφής και το χάρηκα, το γλέντησα πολύ στα γυρίσματα, αν εξαιρέσω το γεγονός ότι σε μερικά πλάνα κρύωνα πολύ.

Είδα την ταινία σαν ένα ποίημα όπου υπάρχει ένας γκροτέσκο σχολιασμός, υπερβολή και σάτιρα, δηλαδή. Αυτό ήταν από την αρχή το σενάριο που είχατε για να γυρίσετε την ταινία ή προέκυψαν αλλαγές κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Αυτό ήταν εξαρχής το σενάριο. Βέβαια, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μπορεί να γίνουν κάποιες αλλαγές, πάντοτε γίνονται, μπορεί να ξεκινήσεις αλλιώς, να σκεφτείς κάτι άλλο, να κόψεις πράγματα, να βάλεις κάτι καινούργιο στο σενάριο. Πάντως σε γενικές γραμμές το γκροτέσκο κυριαρχεί σε αυτή την ταινία. Υπάρχει μια σουρεαλιστική άποψη, ουσιαστικά όμως αυτή η ταινία δεν ανήκει σε καμία συγκεκριμένη σχολή, είναι σα να έχουμε πολλές σχολές σε μια ταινία, για αυτό είπα ότι είναι δοκίμιο, δεν μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει καθαρά σαν ντοκιμαντέρ ούτε μόνο σα μυθοπλασία.

Γιατί τη χαρακτηρίζεις ως και ντοκιμαντέρ; Επειδή αναφέρεται στον έρωτα μέσα από πραγματικά γεγονότα;

Εκτός από αυτό, έχει κάποια στοιχεία ντοκιμαντέρ, κατ’αρχήν το αφηγηματικό μέρος είναι ένα στοιχείο που έχει να κάνει με το ντοκιμαντέρ. Εξάλλου, υπάρχουν και άλλα πολλά στοιχεία και έτσι δεν μπορείς να την κατατάξεις εξολοκλήρου στο ντοκιμαντέρ, είναι ένα δοκίμιο, θα έλεγε κανείς.

Μιλήσαμε πιο πριν για γκροτέσκο σάτιρα. Νομίζω ότι στοχεύει στο κοινωνικό, ιστορικό και πολιτικό πεδίο. Θέλεις να κάνεις ένα σχόλιο σε αυτό;

Είναι μια ταινία που λίγο-πολύ περικλείει τα πάντα. Αναφέρεται στην κοινωνία, στην πολιτική και στη θρησκεία, γιατί όλα αυτά έχουν σχέση με τον έρωτα και είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Είναι μια ταινία που θέλει να πει ότι έχουμε καταπιεστεί τόσο πολύ από την πολιτική, τη θρησκεία, την κοινωνία, την πολιτεία και από την οικογένεια. Τελικά, ο άνθρωπος χάνει τον ερωτισμό του. Παύει να είναι ερωτικός στις μέρες μας. Είναι κάτι σπάνιο πια το να είναι κανείς ερωτικός.

Γιατί λες ότι όλα αυτά συνδέονται με τον έρωτα;

Γιατί ο έρωτας καταπιέζεται από όλα αυτά. Γενικότερα η ζωή καταπιέζει τον έρωτα. Έχουμε πάψει πια να είμαστε ερωτικοί, ξεχάσαμε την έννοια του έρωτα. Έχουμε πάψει, λοιπόν, να είμαστε ερωτικοί, είμαστε απλώς καταπιεσμένοι. Μπορεί να είμαστε σεξουαλικοί, δεν είμαστε όμως πια ερωτικοί. Ο έρωτας εμπερικλείει το σεξ αλλά το σεξ δε συμβαδίζει απαραίτητα με τον έρωτα. Ο έρωτας έχει να κάνει με την τρυφερότητα, την αγάπη, τη συντροφικότητα, έχουν πάψει να υπάρχουν οι έννοιες αυτές στη σημερινή κοινωνία, πιστεύω. Νομίζω ότι αυτό είναι τραγικό!

Οπότε, μπορούμε να κάνουμε την εξής ερώτηση: για εσένα τι σημαίνει έρωτας;

Ο έρωτας για εμένα είναι πολύ σημαντικός στη ζωή μου. Αν ήθελα να δώσω έναν ορισμό, θα έλεγα ότι είναι η αφετηρία και το τέρμα όλων των συγκινησιακών μου καταστάσεων. Δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς έρωτα στη ζωή μου. Η ύπαρξή του είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας, αλλά, πολλές φορές και η έλλειψή του μπορεί να μου δώσει την ενέργεια να δημιουργήσω.

Η απουσία του έρωτα τι σημαίνει για εσένα;

Όταν δεν υπάρχει έρωτας στη ζωή μου νιώθω ότι μαραίνομαι, ότι δεν έχω ενέργεια για να δημιουργώ. Βέβαια, πολλές φορές, αυτό μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα. Μπορεί να μου δώσει ενέργεια ο πόνος που νιώθω από την ανυπαρξία του και να έχω τάσεις δημιουργίας.

Στην ταινία αναφέρεται ότι ο έρωτας είναι ανατρεπτικός. Είναι ανατρεπτικός στη ζωή τη δικιά σου;

Ναι, πιστεύω ότι είναι ανατρεπτικός, όχι μόνο στη δική μου ζωή, αλλά και στη ζωή όλων. Εκεί που δεν είσαι ερωτευμένος και δεν έχεις ενέργεια, μπορεί να ερωτευτείς και να μπορείς να κάνεις τα πάντα, όπως μπορεί να συμβεί και το αντίθετο, να χαθεί ο έρωτας από τη ζωή σου ξαφνικά και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε. Άρα μόνο ανατρεπτικός, μπορούμε να πούμε, ότι είναι ο έρωτας, τουλάχιστον έτσι όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ.

Στην ταινία υπάρχουν πολλές σκηνές που εμφανίζεσαι γυμνή. Σε φοβίζει να εμφανίζεσαι γυμνή μπροστά στο φακό;

Όχι δε νιώθω καμία αμηχανία και κανένα είδος ντροπής όταν είμαι γυμνή στο φακό, είναι γιατί νιώθω άνετα με το γυμνό, το βλέπω σαν κάτι αθώο. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αισθανόμουν μεγάλη άνεση στο φακό όταν ήμουν γυμνή γιατί, ακριβώς, και εγώ και ο Αλευράς έχουμε την ίδια αντίληψη για το γυμνό. Είναι ανάλογα πως το βλέπει κανείς. Δεν έχω το αίσθημα ντροπής, δε με πειράζει να βλέπω ή να βλέπουν άλλοι το σώμα μου γυμνό, όταν αυτό βέβαια είναι δοσμένα με ποίηση. Νομίζω ότι και ο Αλευράς και εγώ καταφέραμε σε αυτή την ταινία το γυμνό να είναι ποιητικό, αισθησιακό και καλότεχνο. Όταν το γυμνό, είτε πρόκειται για κινηματογράφο είτε για θέατρο είτε σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, είναι καλαίσθητο και δίνεται με ποιητικό τρόπο, νομίζω ότι είναι ομορφιά. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι ασχήμια.

Στην τηλεόραση έχουμε δει γυμνό. Πως θα σχολίαζες την εμφάνισή του στη μικρή οθόνη, υπάρχει εκεί η ποίηση ή η καλαισθησία;

Πολλές φορές έχουν γίνει αξιόλογες δουλειές στην τηλεόραση, παρόλα αυτά έχουν υπάρξει περιπτώσεις που έχω δει σε γυμνό που ήταν φοβερά αισθησιακό και καλόγουστο, αλλά και άλλες φορές που ήταν φτηνό και είχε χρησιμοποιηθεί για εφέ. Σε αυτή την περίπτωση είναι αποκρουστικό.

Εννοείς μόνο για να τραβήξει το βλέμμα του θεατή;

Για να πουλήσει, για να έχει θεαματικότητα, χωρίς να υπάρξει κανένας ιδιαίτερος λόγος. Σε αυτή την περίπτωση το βλέπει κανείς μόνο από την εμπορική πλευρά, δεν εμπεριέχει το στοιχείο της ποίησης και του πνεύματος.

Τι είναι για εσένα η ποίηση;

Ποίηση, για μένα, είναι η φυγή από την καθημερινότητα με τρόπο δημιουργικό. Ποίηση είναι η ρομαντική όψη της καθημερινής ασχήμιας.

Στην ταινία, «Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση», που βρίσκεις ακριβώς την ποίηση;

Είναι στο γυμνό, στον αφηγηματικό λόγο, στη ρομαντική διάθεση που είχαμε όλοι οι συντελεστές της ταινίας να δώσουμε το μήνυμα: Ερωτευτείτε, κάντε έρωτα. Έχουμε χάσει τον ερωτισμό μας. Και μόνο αυτό είναι ποιητικό, έτσι δεν είναι;

Στην ταινία είναι οι μαθητές και εσύ που περνάς μέσα με έναν τρόπο φανταστικό, πως θα μπορούσες να εντάξεις αυτούς τους χαρακτήρες σε ένα κοινωνικό σύνολο;

Στην καθημερινότητα δεν παρατηρούμε άτομα που είναι ρομαντικά και διέπονται από ποίηση, είναι ελάχιστα. Έχουμε καταντήσει πεζοί, κυνικοί και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πως θα περάσουμε καλά, πως θα βγάλουμε χρήματα και πως θα πάμε για τους «Ολυμπιακούς του σεξ». Δυστυχώς τα πράγματα έχουν φτάσει εκεί. Με αυτή την ταινία φεύγουμε λιγάκι από αυτό. Επιστρέφουμε σε έναν παλιό καιρό που δεν υπάρχει και που ίσως να μην υπήρξε. Εγώ, επειδή ζω στη σημερινή εποχή, βλέπω ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρομαντικά και αυτό φυσικά με ενοχλεί πάρα πολύ και, νομίζω, τον Αλευρά τον ενοχλεί πάρα πολύ, γιατί, από το λίγο που τον έχω ζήσει, σε αυτή την ταινία, είδα ότι είναι ένας άνθρωπος ρομαντικός. Αληθινός που ξεφεύγει από τα καθημερινά που συναντάμε.

Οι χαρακτήρες έχουν να κάνουν με κάποια άτομα που είχαν ζήσει στο παρελθόν ή που θα θέλαμε να είναι έτσι;

Με κάποιους που θα θέλαμε να είναι έτσι, αλλά και με κάποιους που έζησαν στο παρελθόν, διότι τότε ο άνθρωπος ήταν πολύ πιο συνδεδεμένος με τη φύση, πολύ πιο απλός, δεν υπήρχε η εξέλιξη της τεχνολογίας που τα έχει ισοπεδώσει όλα, ήταν πιο ερωτικός. Νομίζω ότι αυτή η ταινία έγινε για να δείξουμε στον κόσμο ότι χρειάζεται λίγο πνεύμα, τάσεις πνευματικής ανάτασης, ότι χρειάζεται και λίγο να γίνουμε ερωτικοί, ερωτεύσιμοι, κατά συνέπεια, και λίγο να επιστρέψουμε στη φύση, γιατί έχουμε ξεχάσει τι είναι αυτό. Κάθε μέρα βλέπουμε δάση από αυτοκίνητα και πολυκατοικίες και έχουμε ξεχάσει πως είναι τα δάση από δέντρα.

Πιστεύεις ότι οι ηθοποιίες σε αυτή την ταινία ακολουθούν διδαχές όπως αυτές της σχολής του Μπρεχτ;

Δεν έχω σκεφτεί αν αυτή η ταινία δίνει κατευθύνσεις που ανήκουν σε συγκεκριμένες σχολές, όπως είναι η σχολή του Μπρεχτ. Σε κάποια πράγματα υπάρχει μια αποστασιοποίηση, όσον αφορά στο γυμνό ή σε κάποια σουρεαλιστικά, όπου αναρωτιέται κανείς τι βλέπει. Κάτω από τις λέξεις και το κείμενο κρύβονται πράγματα που θέλει να πει ο Αλευράς, αλλά και εμείς που παίζουμε. Αν και σου έχω πει ότι δεν πιστεύω ότι αυτή η ταινία ανήκει σε μια συγκεκριμένη σχολή. Απλώς συμβαίνουν πράγματα, είναι ένα σύνολο διαφόρων επιρροών. Είναι ένα δοκίμιο.

Στην ταινία υπάρχουν θεατρικά κομμάτια, ολόκληρες σεκάνς που θυμίζουν θέατρο. Πιστεύεις ότι αυτό το θεατρικό κομμάτι είναι ένας πλάγιος σχολιασμός που έχει χρησιμοποιήσει ο Νίκος Αλευράς για να κριτικάρει κάποια κοινωνικά δρώμενα, με έναν αλληγορικό τρόπο;

Η Έβδομη Τέχνη περιέχει πολλές άλλες μορφές τέχνης και σου δίνει απεριόριστες δυνατότητες. Δεν είναι ότι ο Αλευράς έχει χρησιμοποιήσει το θέατρο αλλά υπάρχει το «από κάτω κείμενο», που έχουν όλα τα θεατρικά έργα, για να περάσει έμμεσα τα μηνύματά του. Επίσης, η έντονη παρουσία της φύσης ενεργοποιεί τη φαντασία και μας βοηθά να κατανοήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος αυτό το «από κάτω κείμενο». Έτσι λοιπόν το θέατρο μπαίνει μέσα στον κινηματογράφο και μας ωθεί στην κριτική.

Να μιλήσουμε για τις τηλεοπτικές δουλειές σου;

Είναι αρκετές οι δουλειές μου στην τηλεόραση, αλλά δεν είχαν ποτέ διάρκεια, δεν έπαιξα σε ένα σήριαλ πάνω από δύο ή τρία επεισόδια. Έχω κάνει αρκετές δουλειές, έχω παίξει σε περισσότερα από 10 σήριαλ, μικρούς ρόλους, χωρίς καμιά ιδιαίτερη βαρύτητα, αλλά νομίζω ότι μου έχουν δώσει αρκετή εμπειρία. Έχω παίξει στη «Λάμψη» και στο «Καλημέρα ζωή», του Φώσκολου, στη «Νταντά», στο «Γη και ουρανός», στο «Μετράω στιγμές», στις «Επτά θανάσιμες πεθερές» και άλλα πολλά.

Ποια τηλεοπτική σου στιγμή θα ξεχώριζες από αυτές;

Η καλύτερη εμπειρία, σα γύρισμα ήταν στην «Νταντά», σε σκηνοθεσία Κώστα Κιμούλη. Επίσης πολύ όμορφη εμπειρία είχα με το Νίκο Κουτελιδάκη, στο «Μετράω στιγμές», ο οποίος είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης και ωραίος άνθρωπος, και με το Βασίλη Ντούρο, στο «Φως του φεγγαριού».

Σου αρέσει περισσότερο η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος;

Η αλήθεια είναι ότι τρελαίνομαι για τον κινηματογράφο. Ειδικά αυτή την ταινία τη χάρηκα και τη γλέντησα, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη που έπαιξα σε αυτή. Θέλω να κάνω κινηματογράφο και άλλο. Μάλιστα το όνειρο μου είναι να αναβιώσει ο ελληνικός κινηματογράφος. Είναι ένα από τα τρελά μου όνειρα. Η τηλεόραση δε με τρελαίνει, αλλά θα ήθελα να κάνω γιατί οι πληρωμές σε αυτή είναι καλύτερες και όλοι οι ηθοποιοί έχουμε ανάγκη επιβίωσης.

Να πάμε στο θέατρο. Έχεις σπουδάσει θέατρο…

Ο πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Τελείωσα τις σπουδές μου στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, με κύριους δασκάλους το Φιλιππόπουλο και το Σαρρή. Θέατρο δεν έχω κάνει ακόμα, είναι στα σκαριά να κάνω. Θέλω να κάνω πολλά πράγματα στο θέατρο και δεν ξέρω αν θα έχω την πολυτέλεια να τα κάνω.

Ποιο είδος θεάτρου νομίζεις ότι σου πάει περισσότερο;

Έχω την εντύπωση ότι μου πάει περισσότερο το κλασικό θέατρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτά τα μαθαίνεις με την εμπειρία και δοκιμάζοντας. Δεν μπορώ να πω ότι απορρίπτω τα άλλα και προτιμώ αυτό γιατί είναι κάτι που δεν το έχω δει στην πράξη. Έχω αδυναμία πιο πολύ στους κλασικούς θεατρικούς συγγραφείς.

Το έχεις ψάξει για να μπεις σε μια θεατρική ομάδα;

Όχι ιδιαίτερα, θα έλεγα. Αυτά τα πράγματα δεν είναι πάντα επιλογή μας, μπορεί να ψάχνεις κάτι και ξαφνικά να γίνει κάτι άλλο, όπως δε φανταζόμουν ότι θα παίξω στον κινηματογράφο και έπαιξα σε αυτή την ταινία. Σχεδίαζα να κάνω θέατρο ή τηλεόραση και προέκυψε αυτό. Δεν κάνω πρόγραμμα και ποτέ δεν προγραμματίζω κάτι γιατί, ειδικά σε αυτή τη δουλειά, ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να γίνει. Είναι δύσκολο να βρεις δουλειά και πολλές φορές άλλα σχεδιάζεις και άλλα γίνονται.

Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είχες ανέβει. Ποιες ήταν οι εικόνες που σχημάτισες;

Για πρώτη φορά ανέβηκα φέτος στο Φεστιβάλ. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία για εμένα. Οι προβολές της ταινίας πήγαν πάρα πολύ καλά, είχαμε πάρα πολύ κόσμο. Μου έκανε εντύπωση που δεν ένιωσα να υπάρχει πλήξη από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας. Δεν είδα ένα άτομο να σηκωθεί να φύγει Υπήρχε πολύ γέλιο, υπήρχε ανταπόκριση. Αυτό μου άρεσε πολύ, με ενθουσίασε. Όσον αφορά στο Φεστιβάλ δεν ήταν και η φοβερή διοργάνωση, δεν ήταν τόσο οργανωμένα τα πράγματα. Ίσως επειδή κατέβηκα για πρώτη φορά να περίμενα κάτι πιο οργανωμένο. Είχα αρκετές όμορφες εμπειρίες εκεί. Επίσης παίχτηκε και η ταινία του Βασίλη Βαφέα, όπου είχα μια μικρή συμμετοχή. Ένας πάρα πολύ γλυκός άνθρωπος ο Βασίλης Βαφέας με τον οποίο είχα μια πολύ ωραία συνεργασία.

Συνάντησες κάποιους ηθοποιούς, κάποια πρόσωπα;

Έκανα μια γνωριμία με το Δημήτρη Πιατά, με τον οποίο καθίσαμε δίπλα-δίπλα όταν έγινε η προβολή της ταινίας του Βαφέα. Ένας άνθρωπος πολύ γλυκός, πολύ απλός. Ένας άλλος που με συγκλόνισε και μου άφησε μια πολύ όμορφη εμπειρία ήταν ο Τζον Μάλκοβιτς, ο οποίος ήταν στο Φεστιβάλ για να δώσει ένα σεμινάριο, είχα την τύχη να μιλήσω μαζί του μετά το σεμινάριο. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση στο Μάλκοβιτς από την πρώτη στιγμή που τον είδα, πριν ακόμα μιλήσουμε, ήταν το γεγονός ότι είδα έναν άνθρωπο πάρα πολύ απλό, είχε έναν αέρα αντι-σταρ, αυτό που με τρέλανε όταν το είδα, πολύ απλά ντυμένος, πολύ απλός στη συμπεριφορά του και, μάλιστα, έβγαζε μια παιδικότητα και ανασφάλεια, θα έλεγα. Αυτά με τρελαίνουν όταν τα βλέπω σε μεγάλους σταρ, όπως ο Μάλκοβιτς, γιατί καταλαβαίνεις πόσο απλός είναι ένας άνθρωπος όταν είναι σημαντικός. Αυτό είναι η αξία της ζωής, να είσαι τόσο απλός και πραγματικά σημαντικός. Είχα το θάρρος να τον καλέσω να δει την ταινία, αλλά είχε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα, που δεν το ήξερε καλά-καλά, το κανόνιζαν άλλοι, και δεν μπόρεσε να τη δει. Μου ευχήθηκε καλή τύχη, ελπίζω η ευχή του να πιάσει τόπο.

Κάτι άλλο που συνέβη στο Φεστιβάλ;

Μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω η επαφή με το Μάλκοβιτς. Υπάρχει μια πιθανή περίπτωση συνεργασίας αργότερα με το Δημήτρη Πιατά. Με το Βασίλη Βαφέα πολύ πιθανόν να ξανασυνεργαστούμε, γιατί ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, είμαστε και οι δύο πολύ ευχαριστημένοι που συνεργαστήκαμε, στις «Γυναικείες συνομωσίες».

Με τον Πιατά;

Η συνεργασία εστιάζεται στο θέατρο. Το ελπίζω γιατί θέλω πάρα πολύ να κάνω θέατρο, νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να γίνει αυτό. Νιώθω ώριμη για κάτι τέτοιο.

Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι σκληρό;

Είναι πάρα πολύ σκληρό, όλοι το ξέρουμε αυτό. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά, υπάρχουν πολλοί νέοι ηθοποιοί που βγαίνουν κατά συρροή, από όλες τις σχολές που υπάρχουν, οι οποίες είναι πάρα πολλές. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν κάπου να απορροφηθούν. Πρέπει συνέχεια να τρέχεις, να βλέπεις κόσμο, να αφήνεις βιογραφικά και, φυσικά, έχεις να αντιμετωπίσεις κάθε φορά διάφορα πράγματα, από την απόρριψη, την ειρωνεία, ένα σωρό άσχημα πράγματα, αλλά και όμορφα, τα οποία είναι πιο λίγα από τα άλλα. Πρέπει να έχεις γερά νεύρα, αντοχή, να είσαι έτοιμος να μείνεις χωρίς δουλειά, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το ελέγξεις. Αυτά είναι πολύ σκληρά. Όταν ανοίγεις την ψυχή σου και βγάζεις κάτι και ο άλλος σε απορρίπτει, είναι πολύ άσχημο.

Τις θεατρικές σου σπουδές πότε τις τέλειωσες;

Το 2002. Δεν άρχισα να δουλεύω αμέσως. Ουσιαστικά έχω αρχίσει να δουλεύω εδώ και 2-3 χρόνια, αλλά και αυτό δεν είναι συνεχές. Δεν μπορώ να πω ακόμα ότι ζω από αυτή τη δουλειά. Όμως ο στόχος μου είναι αυτός.

Στην ταινία υπήρχε ένα σχόλιο του Αλευρά για το τι είναι όμορφο. Ένα πολύ ωραίο σχόλιο. Τι σημαίνει για σένα η ομορφιά;

Πιστεύω ότι η ομορφιά είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Όσο και να λέμε ότι υπάρχει αντικειμενική ομορφιά, πιστεύω ότι είναι εντελώς υποκειμενικό το τι θεωρεί κανείς όμορφο. Σε όλα τα πράγματα. Για εμένα, πάντως, ομορφιά είναι ότι είναι αληθινό, έχει προσωπικότητα, είναι αυθύπαρκτο και μου δίνει θετικά συναισθήματα, οτιδήποτε είναι αυτό, είτε είναι ένας άνθρωπος είτε είναι ένα αντικείμενο είτε είναι μια κατάσταση.

Το όμορφο είναι αυτό που σου ξυπνάει ή που σου θυμίζει κάτι;

Δεν είναι απαραίτητο αυτό που σου ξυπνάει να είναι όμορφο, μπορεί να είναι άσχημο. Όσον αφορά στους ανθρώπους υπάρχει εσωτερική και εξωτερική ομορφιά. Θεωρώ ότι είναι σημαντικά και τα δύο, αλλά νομίζω ότι η εσωτερική ομορφιά είναι πιο δυνατή, μπορεί να επισκιάσει την εξωτερική ασχήμια, ενώ δεν μπορεί να συμβεί το αντίθετο. Προσωπικά, πάντως, δεν πιστεύω στην κλασική, στην τυπική ομορφιά, αν υπάρχει!

Δεν ξέρω αν έχεις κάτι να συμπληρώσεις, κάτι που δεν έχω ρωτήσει.

Αυτό που θα ήθελα να πω για την ταινία, όλοι, όσοι παίξαμε σε αυτή και ο Αλευράς, να έρθετε να τη δείτε, γιατί νομίζω ότι ο έρωτας απουσιάζει από τη ζωή μας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΛΕΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ